۱۸

میان این بودن و نبودن های مکرر در حال نوسان بودم  

در همان کافه ای که بعد از تو هر روزش را غبار گرفته..  

با آن تلخی مشکی رنگ همیشگی..  

. .  

صدایی در سکوت می گریست..  

نگاهی به در مانده بود..  

و شاعری..  

یک فنجان بغض سفارش می داد..